Zilveren strengen

Hij was de draak vol vuur. Zette de elfen energie in lichterlaaie, beetje bij beetje bracht hij haar tot leven. Echter de elfen handen bleven koud, ze waren verbonden met de koude winter. Voor hem dienden ze om het verhitte lichaam af te koelen. Wat voor een balans zorgde tussen draak en elf.  

Hij had sterke draken vleugels, die een tederheid over zich droegen. Zij had elfen vleugels zacht en fragiel, die een storm konden laten ontwaken. Beiden droegen een helende kracht.

Ze waren sterke individuen met hun eigen levensdoel. Hij beschermde de bron van het bestaan. Zij liet de 4 seizoenen tot hun recht komen.  

Liefde was in beide kernen diep geworteld, ze stonden open voor de kracht van het universum. Ze leefden onverschrokken, vrij en toch verbonden met elkaar door zilveren pure strengen van leven. Deze kon je waarnemen doorheen fonkeling in de ogen.  

©Bieke De Bosscher

…MOOI…

Noem het mooi, dat is kort en krachtig.

Of noem het liever een kunstige uiting van zijn in tijd en ruimte voor iedereen uniek.

Mooi is een woord vaak gebruikt. Maar wat bedoel je er mee?

Is het een kort woord niet de inspanning leveren om meer uitleg te geven.

Is het een uitdrukking om iemand een hart onder de riem te steken.

Een verleidingstactiek, vleierij.

Geeft het onrust wanneer je het leest?

Kleurt het het ego?

Of is het een woord gebruikt door het innerlijke zelf om verbinding te maken?

©Bieke De Bosscher

Welkom medereiziger

Ik kan voor altijd niet beloven, wil er wel in geloven.

Ik weet niet hoe lang onze tijd samen zal duren.

Wat ik wel weet is dat ik het je telkens met al mijn liefde zal toesturen.

Onze reis begon spontaan.

Medereiziger, wandel je even mee in dit bestaan?

 

Voor nu lijkt onze energie samen te horen.

Worden we naar elkaar toe gezogen.

Om elkaar te laten openbloeien, energie te laten vloeien.

En, ja op een dag kunnen onze routes zich weer van elkaar bewegen.

De tijd samen, kan onze ziel nooit meer zomaar wegvegen.

©Bieke De Bosscher

 

Hoop tussen pijn

Het is pijnlijk wanneer je iemand pijn doet.

Er is geen winnen of verliezen.

Enkel hoop dat de pijn verdwijnt met tijd.

Enkel hoop dat je de juiste beslissing nam.

Enkel hoop op vergeving.

Enkel hoop dat de persoon die je pijn deed, gelukkig wordt met alle liefde die je in draagt.

Omdat we mensen zijn onder elkaar.

©Bieke De Bosscher

Kleurrijke zee

Druppelend kwam het dichterbij, een storm aan emoties.

Ik zag ze afkomen, was bang, rende weg.

Maar dat had geen zin ze bleven de achtervolging aangaan.

Nu duik ik in de storm van emoties.

Doorleefde emoties kabbelen rustig verder en beheersen niet het volledige bestaan.

Samen vormen ze van tijd tot tijd een gebalanceerde kleurrijke zee.

© Bieke De Bosscher